In het midden van de jaren zestig was ADO een van de sterkere teams in de Eredivisie. Bekende namen uit die periode zijn doelman Ton Thie, centrumverdediger Aad Mansveld, middenvelder Piet de Zoete, aanvallers Lambert Maassen en Harry Heijnen. Deze laatste speelde ook nog een seizoen bij “Us MVV-ke”, maar kon niet goed overweg met de nieuwe trainer Georg Knobel en vertrok snel. ADO had een gerenommeerde trainer in de persoon van Ernst Happel. Het is wel confronterend, als je ziet dat van het team van ADO uit deze seizoenen de meeste spelers al voorgoed in het hemels elftal zijn opgenomen.

Het Den Haag uit die tijd leeft ook nog altijd voort in het lied Oh, Oh Den Haag van Harry Klorkestein, pseudoniem voor Het Klein Orkest, met voorman Harry Jekkers. In dit lied figureren andere bekende Haagse voetballers als Martin van Vianen en Theo van den Burch.

De namen van de MVV-ers uit die periode staan bij de oudere supporters zeker nog in het geheugen gegrift. Het is wel opvallend dat in de wedstrijden in 1966 en 1967 tegen ADO beide keren Jo Bonfrère ontbreekt, terwijl hij toch wel al een vaste waarde was geworden.

Begin 1966 was ADO in de Geusselt met 0 – 3 duidelijk veel sterker dan MVV dat onder leiding stond van trainer Charles Siezenis. Het seizoen erna eindigt de wedstrijd in een 2-2 gelijkspel. MVV wordt dan getraind door de van FC Twente overgekomen Friedrich Donenfeld.

Opmerkelijk is ook dat het erop lijkt dat MVV niet erg populair was in de omgeving. Het stadion telde bij deze wedstrijden in de Eredivisie slechts 4.000 bezoekers. De Geusselt was dan ook geen echt gezellig voetbalstadion. Natuurlijk was daarnaast op zondagmiddag het amateurvoetbal nog heel belangrijk en voor anderen gold de zondagsrust.

Mijn meest persoonlijke herinnering aan die tijd is het standje dat ik in de kerk kreeg, toen ik met Marco Schillings onder de preek te luidruchtig bezig was met de voorbeschouwingen voor de wedstrijd ’s middags in de Geusselt. Het adagium O Tempora, O Mores van good old Cicero gold weer!

Gijsbert van Heijst

Je moet willen winnen!

Bovenstaande uitspraak citeert Anton Vriesde op mijn vraag wat hij bijzonder vond aan zijn trainer bij Ajax, Bobby Haarms: “Je moet willen winnen!”, dat was de vaste zin op het trainingsveld aan de Middenlaan. Zowel in zijn loopbaan als speler als als trainer blijft deze les van deze bijzondere Amsterdammer hem altijd bij.

Jeugd

Anton Vriesde werd op 18 oktober 1968 geboren in Den Haag. Hij woonde tot zijn 4e jaar in Den Haag. Daarna is hij naar Zoetermeer verhuisd, met ouders, broers en zus. Vriesde is van Surinaams-Nederlandse komaf, vader is Surinaams en moeder is een rasechte Rotterdamse. Anton behaalde het HAVO-diploma en vervolgde met een voortgezette opleiding in  Bedrijfs-administratie.

Voetbal

In zijn jeugd speelde hij eerst bij SV Zoetermeer, daarna bij DSO – Door Samenspel Overwinnen -, waar hij vanaf de C-jeugd alle jeugdteams heeft doorlopen. In zijn voetbalcarrière speelde hij vooral als verdediger. Bij het 70-jarig bestaan van DSO speelde Anton Vriesde in een jubileumwedstrijd tegen Ajax 1 met als tegenstander Bryan Roy, die er tegen hem niet aan te pas kwam. Zo werd hij met zijn broer gescout door Barry Hulshoff en ging spelen voor Ajax 2. Met Barry Hulshoff heeft Anton nadien geen contact meer onderhouden. Over de Ajax-periode zegt Anton Vriesde: “Het was voor mij heel lastig, ik liep op mijn tenen. De trainingsintensiteit was enorm. Voorheen was ik gewend twee keer per week te trainen. Het was een wereld van verschil. Ik zag het eigenlijk niet meer zitten en heb daar met Bobby Haarms (zie hierboven) meerdere keren over gesproken. Hij heeft mij hierin goed begeleid en later heb ik die achterstand kunnen inlopen. Ik heb nog twee wedstrijden in Ajax 1 gespeeld, maar uiteindelijk kon ik geen contract afdwingen”.

Vervolgens brak hij toch door bij FC Den Haag. Co Adriaanse was daar zijn trainer. Van deze trainer zegt Anton dat het een man met veel  passie en vuur was. Wanneer je zijn vertrouwen had gewonnen, kon je op hem rekenen. Wel was hij heel erg veeleisend, waarbij hij best wel eens te ver kon gaan.

Na vijf seizoenen ging hij in 1995 samen met Marco Gentile naar MVV, waar hij zes seizoenen zou blijven met als hoogtepunt in 1997 het kampioenschap onder leiding van Frans Körver. Hij werd dat seizoen bovendien gekozen tot beste speler in de Eerste Divisie. Over Frans Körver zegt Anton dat het een trainer was met twee totaal verschillende gezichten. Frans Körver was een heel slecht verliezer en daar moest iedereen onder lijden. Na een gewonnen wedstrijd was het de jovialiteit zelve. Gedurende het kampioensseizoen 1996-1997 kon iedereen goed met hem door een deur, in de andere periodes werden er figuurlijk gesproken deuren dichtgesmeten. Met Marco Gentile, tegenwoordig werkzaam als videoanalist bij Excelsior en hoofd opleiding bij SVV, heeft Anton geen contact meer. Hij zou hem graag weer ontmoeten bij de reünie.

In 2001 bekoelde de verhouding tussen MVV en Anton Vriesde, die zich beledigd en vernederd voelde door Ron Weijzen en Roger Reijners. In overleg met zijn schoonvader, voormalig MVV-voorzitter Jan Hoen, kon hij niet instemmen met een tweede opvolgende grote salaris-achteruitgang. De club gaf evenmin toestemming om als trainer aan de slag te gaan bij Standaard en hij kreeg geen dispensatie voor het missen van een wekelijkse training.  Hij was dus min of meer gedwongen om te gaan  voetballen in Duitsland, maar dat pakte geweldig goed uit! Eerst speelde hij bij KFC Uerdingen en later bij VfL Bochum, waarmee hij zelfs in de Bundesliga uitkwam. Hij ziet dit zelf natuurlijk als een speciale fase in zijn carrière. Afsluiten deed hij bij Helmond Sport. Achteraf kan worden gezegd dat door de bestuurlijke en financiële wanorde bij MVV in 2001 het vertrek van Vriesde onvermijdelijk was, maar dit voor hem goed heeft uitgepakt.

Verdere leven

Het kampioenschap van MVV heeft voor Anton een beslissende invloed op zijn leven gehad. In de feestdrukte erna ontmoette hij Ingrid Hoen, de dochter van Jan Hoen. In 1999 huwde hij met haar. Zij kregen 2 zoons, Delano en Winston. Anton zegt dat hij ondanks zijn Haagse afkomst overal goed kan aarden. Hij vindt van zichzelf dat hij een heel rustig persoon is, die wel een mening heeft, maar die niet zo nodig op de voorgrond zal treden. Hij vindt de Limburgse mentaliteit wel prettig en Maastricht is een prachtige stad. Anton en Ingrid wonen nu in Amby, dichtbij De Geusselt. Zijn echtgenote, Ingrid Vriesde – Hoen, is al langere tijd werkzaam als  medewerkster van een polikliniek in het Maastricht UMC. De beide zoons, Delano en Winston, hebben het voetbalgen van hun vader gekregen en maken dit seizoen beide deel uit van de selectie van het eerste team van VV Scharn. Toen Winston nog in de jeugd bij MVV speelde, werd hij daar mede begeleid door zijn vader.

Over Jan Hoen wil Anton zeker nog wat zeggen. Het is een bijzonder joviale schoonvader en een uitstekende grootvader. In de media wordt Jan Hoen soms op een niet erg fijnzinnige manier benaderd. Niet terecht, vindt Anton.

We spreken nog even over hetzelfde als waarover we al met Dave van Bogaert spraken: waarom praten Limburgers niet direct, waarom wordt alles via de band verteld? Eerlijkheid, openheid en directheid voorkomen veel gespannen verhoudingen, is de visie van Anton Vriesde.

Trainersloopbaan

Anton Vriesde begon als trainer bij VV Eijsden. Hij bleef daar van 2005 – 2008. Later zal hij zeggen: “Ik had geen ervaring en kende mezelf niet als trainer. Ik ben nu een aantal jaren verder en durf nu van mezelf te zeggen dat ik een opbouw trainer ben en niet iemand voor de korte termijn. Ik heb geleerd om me meer te focussen op de manier van spelen en op de ontwikkeling van de spelers en minder bezig te zijn met het resultaat. Ik word nu niet meer onrustig van een minder resultaat maar de wil om te winnen blijft natuurlijk bestaan”. Het werd zo bij VV Eijsden een leerzame ervaring. In deze tijd was hij tevens jeugdtrainer bij MVV.

In 2010 haalde hij het trainersdiploma UEFA A bij de KNVB bedoeld voor trainers in de  top van het amateurvoetbal. Hij behaalde daarnaast de bevoegdheid om trainers voor jonge elftallen op te leiden. Hij deed dat met succes: onder zijn bezielende leiding haalden bijvoorbeeld 18 van de 21 kandidaten in Nederweert uiteindelijk het diploma KNVB Pupillentrainer.

Vanaf het seizoen 2010-2011 is Anton twee seizoenen jeugdtrainer bij Roda JC Kerkrade. Voor het seizoen 2012-2013 tekent hij als hoofdtrainer voor drie  jaar bij VV Scharn. Daarbj is hij hoofd van de jeugdopleiding. Vanaf 2016 tot 2018 vindt Anton onderdak bij VV Bunde, dan volgt een seizoen bij RVU en in 2019 keert hij terug bij VV Scharn. In deze jaren is hij daarnaast actief bij de jeugdafdeling van MVV, B- en A-jeugd. Veel werkt hij in die periode samen met Hennie Heuts.  In 2019 komt een einde aan zijn verbinding met MVV.

Anton heeft altijd goed overweg gekund met Ron Elsen, maar is nu niet betrokken bij de MVV Academy. Hij heeft het druk genoeg met zijn gewone bezigheden en met VV Scharn.

Op de vraag wat het verschil is tussen het trainen van jeugd en senioren en wat hem de meeste voldoening geeft, aarzelt Anton even. Uiteindelijk zegt hij dat met name het trainen erg leuk is, van hoog tot laag op competitieniveau en van hoog tot laag in voetbalaanleg. “Je moet willen winnen!”, dat blijft het devies. 

Ooit heeft Anton gezegd dat hij graag eens Guus Hiddink zou willen ontmoeten, omdat hij in de internationale trainerswereld zijn sporen heeft verdiend. Daarnaar gevraagd moet Anton wel toegeven dat deze wens mede is ingegeven, omdat hij gecharmeerd is van PSV.

Beroepsleven

Anton werkt sinds 2008 op de financiële afdeling van DHL. Zijn opleiding en Interesse in cijfers brachten hem na zijn voetbalcarrière per toeval bij DHL. Er was direct een klik. Hij vindt het een fantastisch bedrijf om voor te werken. Hij is actief in het debiteurenbeheer van bedrijven en privé. In zijn werk heeft hij veel contact met collega’s met een multi-culturele achtergrond, hij merkt zo niet veel van “’t kump wel”-instelling die vaak wordt genoemd als een Maastrichtse eigenschap.

Kampioenschap 1996-1997

De leukste herinnering aan het kampioenschap in 1997 is natuurlijk de ontmoeting met zijn vrouw, Ingrid. Voor het voetbalgedeelte merkt Anton op dat het heel opmerkelijk was hoe het groepsproces zich voltrok tussen de oudere en de jongere leden van de selectie. Niet alleen op het veld, maar ook daarbuiten groeide de samenhang in de ploeg. Zo kwam iemand op het idee met zijn allen naar de Efteling te gaan. Anton sprak wel eens met Edwin Hermans en ze zeiden tegen elkaar: Het lijkt wel of we niet meer mogen verliezen. Voor de winterstop presteerde MVV middelmatig, maar daarna werd vrijwel alles gewonnen, ook wedstrijden waarbij de tegenstander eerlijk gezegd meer verdiende. We denken even terug aan Haarlem – MVV en Telstar – MVV, wedstrijden waarin echt alles meezat.  Het doelpunt van Rein van Duijnhoven als keerpunt in de wedstrijd thuis tegen FC Den Bosch. Scheidsrechters leken ook de kant van MVV te kiezen bij cruciale beslissingen.

Tot zover dit zeer onderhoudende gesprek met Anton. Eigenlijk verdient hij het om meer ruimte en tijd te krijgen om zijn voetbalvisie aan ons te verduidelijken.

Gijsbert van Heijst