Dave van Bogaert, een turbulent leven!

Dave van Bogaert is opgegroeid in Heugem, volgde de basisschool en later de havo, een weloverwogen keuze, omdat het vwo niet te combineren bleek met voetbal op hoger niveau. Van jongs af aan droomde hij van voetbal. Zijn eerste club – hij was 5 à 6 jaar - was DBSV, daarna kwam rond de 9-jarige leeftijd RKHSV. Op zijn twaalfde werd hij uitgenodigd voor het talentenplan van MVV en ging hij deel uitmaken van het jongste team, de C-jeugd. Daarmee kwam de lang gekoesterde droom van voetballen in De Geusselt steeds dichterbij. Als kleine jongen was hij met zijn vader al meerdere keren in De Geusselt geweest, zelfs nog op het moment dat het veld nog niet gedraaid was en de sintelbaan er nog lag. Hij maakte zo ook de promotie van MVV mee in 1988, toen voor de eerste keer onder leiding van Frans Körver. Een paar mooie jaren in de Eredivisie volgden met prominente namen als Hans Vincent, Reginald Thal, Roberto Lanckohr, Maurice Hofman en Erik Meijer. Dave kon genieten van het meeleven in het stadion!

Eerste trainer bij MVV was Wim Dusseldorp. Daaraan bewaart hij goede herinneringen.  Nu hij met meer levenservaring terugkijkt op de jaren in de jeugd van MVV moet hij vaststellen dat het soms wel schortte aan vooral de mentale begeleiding van de opgroeiende jongens. Toen hij wat volwassener was geworden, kreeg hij bij het “twiede” Jean Maas als trainer. Supporters hebben vaak hun twijfel over de jeugdopleiding bij MVV. Op mijn vraag hierover antwoordt Dave diplomatiek dat hij denkt dat de samenstelling van de technische staf niet steeds voldoende gebalanceerd is geweest, immers opgroeiende jonge jongens zoeken graag hun eigen weg en moeten met uiterste zorgvuldigheid begeleid worden. Hij memoreert hierbij even Ralph van Dooren, die veel meer uit al zijn talent had kunnen halen. Dave kan niet beoordelen waarom recent Raoul Last, Koen Kostons en Luc Mares niet zijn ingegaan op de hernieuwde avances van MVV na het vertrek van Darije Kalezic.

Aan het einde van ons gesprek komen we nog even aan het ontbreken van echte Maastrichtse jongens in het team. We zijn het erover eens dat we hopen dat de MVV Academy met Ron Elsen ervoor kan zorgen dat de aankomende generatie voetballers in de stad zich kan gaan optrekken aan Maastrichtse voorbeelden als Jo Toennaer en Jo Bonfrère in het verre verleden.

Als Dave net 17 jaar oud is, overlijdt zijn moeder, een bijzonder gedenkwaardig gebeuren in zijn leven. Dave geeft aan dat MVV in die tijd best wat meer aandacht voor zijn situatie had kunnen hebben, toen hij als jonkie - in die lastige privésituatie - deel uitmaakte van de 1^e selectie. Anderzijds geeft hij aan dat MVV altijd het belang van goede scholing van de jonge spelers heeft benadrukt. Daar zat volgens Dave niet het probleem.

In deze tijd gaat het seizoen 1995-1996 van start. Vooraf maakt Dave onder Jan Reker zijn debuut voor het “ierste” in een oefenwedstrijd tegen Sint Truiden. Zijn officiële competitiedebuut maakt hij later op 24 februari 1996 onder de naar MVV teruggekeerde Frans Körver in een uitwedstrijd tegen FC Dordrecht. Het volgende seizoen werd MVV kampioen. Dave was erbij. Hij herinnert zich dat al bij het trainingskamp, helaas niet op Mallorca maar dichtbij in Zeeland, de stemming onder de spelers zo goed was. Zoals dat tegenwoordig heet, de “vibes” waren goed! Geen luxe hotel, maar een aantal kamers boven een cafetaria zorgden ervoor dat deze jonge spelersgroep snel naar elkaar toe groeide. We halen de herinnering op aan de uitwedstrijd tegen HFC Haarlem, van 0 – 3 naar 3 – 4, naar Telstar uit, VVV thuis, de viering op de Markt. Er was veel enthousiasme in Maastricht! Toch was de club organisatorisch en financieel nog steeds onvoldoende stabiel om de eredivisiestatus te kunnen behouden. Voeg daarbij dat zowel in de technische staf als in de spelersgroep een onvoldoende positieve sfeer heerste om het tij op het veld te keren.

Dave bleef in deze periode pendelen tussen bank en veld en besloot in 2002 weg te gaan bij MVV. Op zijn 23ste kwam een einde aan zijn carrière in het betaald voetbal bij MVV, hij ging verder op redelijk hoog amateurniveau bij Eijsden. Hij ging werken aan een leven buiten het voetbal en werkte achtereenvolgens bij het Centrum voor Werk en Inkomen, waar ook de zoon van MVV-coryfee Frans Schobbe actief was en bij Veilig Verkeer Nederland, waarvoor hij nu na een korte onderbreking opnieuw met veel plezier actief is. Dave trouwde vrij jong en kreeg met zijn eerste echtgenote 3 dochters die inmiddels 17, 15 en 12 jaar oud zijn. Zijn dochters doen het goed op het vwo, dat is een zorg minder.

Door een aantal factoren liet het leven zich daarna aan Dave van een minder vrolijke kant zien tot hij Nancy ontmoette. Onder haar invloed ging hij aan bergwandelen en duursport doen. Beide hadden zich vanwege de trainingen aangesloten bij Triatlon Vereniging Stein. Deze uit de hand gelopen hobby leidde al snel van een halve marathon tot aan ultralopen van 120 kilometer.

Dave zegt eerlijk dat hij best wel wat te danken heeft aan Nancy, ze heeft hem destijds uit die moeilijke levensfase begeleid. Op dit moment heeft Dave andere keuzes gemaakt. Voor het zwemmen heeft hij nooit de goede slag gevonden en bijgevolg dreef hij af van Nancy. Het fanatisme voor het opzoeken van de grenzen is nu bij Dave voor even verdwenen.  Zo kwam hij uit bij zijn nieuwe liefde, Désirée, met wie hij sinds kort in Beek woont. Het hardlopen houdt wel zijn interesse, zij het op een meer ‘normale’ bescheiden manier.

Door Erik Meijer wordt Dave zo rond 2015 weer betrokken bij MVV en zo wordt hij lid van de Ledenraad van de Vereniging MVV. Samen met Huib Pijpers en Tom Lange heeft Dave de cultuur van MVV onder de loep genomen en wordt eraan gewerkt om de topsportmentaliteit te bevorderen. Waarom komen zo weinig oud-MVV-ers in het stadion? Jo Toennaer kreeg zijn boek, Willy Brokamp zijn doek, maar wanneer wordt Jo Bonfrère weer in de armen gesloten. Een mooie taak voor de cultuurbewakers! MVV moet Maastrichts blijven, dat staat of valt bij de steun voor de club in de stad en de directe omgeving!

Daarnaast vindt Dave dat de houding van menig Maastrichtenaar tegenover de bezoeker van de stad best wat (klant)vriendelijker kan zijn. Laten we zorgen dat ook mensen van buitenaf zich welkom voelen, zowel buiten de stad alsook bij us-MVV’ke. Daarmee helpen we zowel de stad als de club verder. Ook het motto “ ’t kump wel ” is  een lijfspreuk waarvan je je kunt afvragen of dat met topsport te maken heeft. De vraag stellen is hem beantwoorden.

We praten even over de verwachtingen voor het komende seizoen. Dave zegt niet heel goed te weten hoe het ervoor staat. Op dit moment is hij minder bezig met “Us MVV-ke” op het veld dan met de clubcultuur. Dave benadrukt dat MVV veel behoefte heeft aan positiviteit rond de club. Hij heeft de indruk dat Erik Noor hieraan met een positieve instelling serieus wil werken. Wij hebben iedereen binnen de club hard nodig. Op een positieve manier de handen inéén slaan en samenwerken, elkaar sterker maken, als een team. Het is Dave als ras-Maastrichtenaar ook opgevallen dat communiceren op zijn Maastrichts verre van eenvoudig is. Vaak knikt men in groter gezelschap, maar komt er later “aan de bar” op terug.

Samen spreken we de hoop uit dat de sfeer in De Geusselt, die zo lang gecreëerd is door de Ultras en andere groepen, terug zal keren. Dat was het ultieme gevoel bij MVV! Dat veel van de destijds actieve supporters zich hebben teruggetrokken heeft gelegen aan de ongelukkige wederzijdse communicatie. Dave denkt dat de veiligheidsfunctionarissen en de Commissie Stadionverboden veel goed werk verrichten. Ik antwoord dat ik vind dat de supporters niet steeds goede kansen hebben gekregen hun zegje te doen. Dave denkt dat dat wel zal liggen aan mijn juridische achtergrond en dat is natuurlijk zo, al weet hij uit ervaring ook dat het steeds van groot belang is om aan waarheidsvinding te doen: oordeel pas als je het verhaal van twee kanten hebt gehoord. Aan het eind van ons gesprek komt dit nog even terug, als we het hebben over het verdwijnen van bankpasjes uit de kleedkamer van MVV. Daar werd ook lang ten onrechte de beschuldigende vinger naar een onschuldig persoon uitgestoken.

De slotvraag aan Dave gaat over zijn levensmotto, carpe diem. Hij zegt dat hij nog steeds graag geniet van de vroege ochtendzon, van de wereld voordat het drukke leven weer zijn loop neemt. Maar de belangrijkste levensles is voor Dave: Geniet van de kleine dingen in het leven! Soms lijken dingen heel gewoon en niet zo bijzonder, terwijl ze dat zeer zeker wel zijn: samen met je dierbaren ontbijten, wandelen of naar een wedstrijd van MVV – geniet daarvan zolang dat kan! Nu, een nieuw begin in Beek!

Tenslotte, Dave van Bogaert heeft maar een keer thuis tegen De Graafschap gespeeld en wel op 11 maart 2002, 0 – 2. Niet de uitslag waarnaar we uitzien!

Gijsbert van Heijst